Mag ik even een zijsprongetje maken? Het is geen tafeltennis, wel sport, of beter gezegd sport-gerelateerd. Want je kan moeilijk stellen dat hij de laatste jaren, zeg maar gerust decennium weinig klinkende sportprestaties kan voorleggen. En toch stond hij meerdere keren op de voorpagina's van de kranten. Was het niet over de drugs voor zijn hond, dan wel voor de twee bolides die hij in september tot schroot herleidde. En de laatste weken is het hem weer gelukt om in alle journaals een apart hoofdpunt te zijn. Met morgen meer dan waarschijnlijk zijn laatste keer. Een laatste kunstje. Want dan wordt hij, il Bimbo d'Oro, 'De gouden baby', ten grave gedragen.

Frank liet niemand onbesproken. Niet de politieker, wel de koereur. Een volksfiguur. Vraag het elke ambtenaar, bakker of pingponger (om toch in de sfeer te blijven), iedereen heeft zijn mening over VDB, positief of negatief. Zo begint het boek, wat achteraf dus zijn biografie blijkt te zijn, dat hij in maart 2008 liet publiceren. Op twee dagen tijd, met verschillende plaspauzes, heb ik het doorgenomen, verslonden bijna. Zware kost. Niet voor depressievelingen, niet voor drugsverlaafden, of net wel? Hij was toch o zo gevoelig aan kritiek, gemakkelijk bespeelbaar, zo koppig en egocentrisch. Hij en niemand anders zou alles en iedereen zijn achterwiel laten zien. De eeuwige, met roem overladen. De nieuwe Merckx. Elke wielerfanaat ziet de beelden van La Redoute '99 nog zo voor hem. VDB met witgeverfde haren in het felrode Cofidis-shirt, de toenmalige toprenner in de klassiekers Michele Bartoli uitdagend in de ogen kijken en hem gewoon los uit het wiel rijden, gedragen door de luide aanmoedigingen van de massa langs de kant.

Jammer. Frank was geen onbesproken blad. Medicatie, verkeerde 'vrienden', fout keuzes, zijn EGO, drank, drugs hebben zijn carrière en erger, zijn leven kapot gemaakt. Het is spijtig dat die ene sportieve prachtprestatie geen vervolg kreeg. Het publiek droeg hem op handen. De journalisten smulden van zijn straffe taal en de vrouwen... Een flamboyante glamourboy, altijd geweest, zelf afzien deed hij in stijl.  Het WK uitrijden op een 7de plaats met twee gebroken polsen. Zeg niet dat VDB geen karakter had. Maar soms... Soms liet zijn verstand hem in de steek. Slechts enkele intimi konden tot hem doordringen en wie dan nog: Phillipe Gaumont, drugsverslaafde pur sang en Doctor Mabuse, een kruidenman, tovenaar met potjes en zalfjes die zo is weggeslopen uit het eerste beste sprookje.

Hoeveel keer lazen we niet: "Le nouveau VDB est arrivé". Geen enkele keer kon hij het waarmaken. Of misschien morgen, voor ongetwijfeld honderden (duizenden?) mensen, met één of andere verrijzenis want: was Frank God niet?

SS